W zarówno języku angielskim, jak i francuskim, CMR oznacza "Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów" oraz "Konwencja dotycząca przewozu międzynarodowego towarów drogowych" odpowiednio. Umowa ta reguluje realizację umowy i jej przypisanie oraz odpowiedzialność za opóźnienia oraz utratę lub uszkodzenie przewożonych towarów i stanowi umowę międzynarodową. Regulacje dotyczące reklamacji i sytuacji kolejnych przewoźników są również zawarte w umowie. W przypadkach, gdy CMR nie reguluje odpowiednio kwestii, wykorzystuje się prawo krajowe. Umowa dotyczy wyłącznie towarów przewożonych przez pojazdy drogowe. CMR nie uznaje kontenerów i wymienników za pojazdy w sensie formalnym. W dokumencie CMR muszą znaleźć się następujące szczegóły: nazwa i adres firmy transportowej, a także odbiorcy, data i miejsce wypełnienia dokumentu, opis przewożonych towarów i metoda pakowania, waga towarów i opłaty z nimi związane oraz informacje o niebezpiecznych towarach. Konwencja została opracowana pod kierownictwem ONZ w 1956 roku. Początkowo dziesięć krajów zgodziło się ją podpisać. Belgię, Niemcy, Francję, Luksemburg, Holandię, Austrię, Polskę, Szwecję i Szwajcarię uważa się za założycielskie państwa CMR. Po ratyfikacji umowy przez Republikę Federalną Niemiec w 1961 roku i NRD w 1974 roku, dwie afrykańskie państwa (Maroko i Tunez